U w a g a 1. Są wypadki, kiedy dwie stojące obok siebie samogłoski a+e, o+e nie tworzą dwugłoski (dyftongu), lecz należy je wymawiać oddzielnie; np. poeta wymawia się po-eta, poesisi po-esis, aer a-er

U w a g a 2. Zaznaczyliśmy powyżej, że wymowa łac. c jak c jest wymową tradycyjną, utrzymującą się w wielu krajach m.in. w Polsce. Rzymianie wymawiali w każdej pozycji c jak k, a więc Kikero, Kiprus, Euridike; świadczą o tym transkrypcja grecka oraz wyrazy pochodzenia łacińskiego w językach nowożytnych, np. niem. Kaiser z łac. Caesar, niem. Keller z łac. cella. Dzisiaj coraz częściej stosuje się właściwą wymowę, zwłaszcza na kongresach międzynarodowych, na których uczeni przemawiają w języku łacińskim. Można więc, nie trzymając się wymowy tradycyjnej, we wszystkich wypadkach wymawiać c jak k.

U w a g a 3. Przymiotniki pochądzące od imion własnych pisze się w łacinie dużą literą, np. lingua Latina, theatrum Graecum, philosophus Romanus, natio Polona, Universitas Varsovienis.

Za Lidią Winniczuk "Lingua Latina".