Poezja


Ad Lydiam
[Carmina I 13] - Horacy


Cum tu, Lydia, Telephi
cervicem roseam, cerea Telephi
laudas bracchia, vae meum
fervens difficili bile tumet iecur.

tum nec mens mihi nec color
certa sede manet, umor et in genas
furtim labitur, arguens,
quam lentis penitus macerer ignibus.

uror, seu tibi candidos
turparunt umeros inmodicae mero
rixae, sive puer furens
inpressit memorem dente labris natam

non, si me satis audias,
speres perpetuum dulcia barbare
laedentem oscula, quae Venus
quinta parte sui nectaris imbuit.

felices ter et ampulius
quos inrupta tenet copula nec malis
divolsus querimoniis
suprema citius solvet amor die.
Do Lidii [Pieśń I 13]
Przekład: Lucjan Rydel

Gdy przy mnie głosisz pochwałę,
Lidia, że Telef różaną ma szyję,
Telef ramiona ma białe,
Biada! Żółć wzbiera i do trzew mi bije,

Blednę, staję nieprzytomnie,
I łza ukradkiem spływa mi po twarzy;
Łza ta niechaj świadczy o mnie,
Jak na samą myśl żar mnie wolny praży,

Iż wśród pijatyk - zatargi
Skaziły może blask twych ramion śnieżny,
Albo że zębem ci wargi
Naznaczył w szale młokos ten lubieżny.

Jeśli posłuchasz przestrogi,
W stałość nie ufaj dzikiego przechery,
Co pocałunek twój błogi
Skrwawił, nektarem zaprawny Wenery.

Trzykroć i stokroć szczęśliwi,
Którzy niezłomnym węzłem się złączyli.
Gorzkich niesnasek nie żywi
Miłość, co przetrwa do ostatniej chwili.

<< Powrót